De laatste keer dat ik mijn blog schreef gaf ik aan ons eerst te richten op de bruiloft en de huwelijksreis. De bruiloft was alles en meer. Ik raad het iedereen aan. Een dag waar liefde, familie en vrienden samenkomen. De hele dag kriebels, vlinders en geluk. De huwelijksreis naar Fuerteventura was ook heerlijk. Een weekje samen ons hoofd leeg maken en genieten van zon, eten en chillen (en dat is december!). Ik zal jullie verder niet vervelen met deze zoetsappige verhalen, daar zijn we hier niet voor 😉
Het is handig om van tevoren te weten dat de tweede poging eigenlijk hetzelfde verliep als de eerste poging. Dus mijn excuses als ik een aantal keer in herhaling val.
Een maand voor de bruiloft heb ik een telefoongesprek gehad met mijn fertiliteitsarts. Deze afspraak is de dag van mijn laatste ziekenhuisbezoek gepland. Ze wilde bij mij inchecken en vragen hoe het met mij ging. Hiernaast wilde ze het voorzichtig over de vervolgstappen hebben. Ik gaf aan dat ik het mentaal nog best zwaar had, maar ik had ook niet verwacht dat dit een paar weekjes nodig had. Geer en ik hebben na overleg aan haar aangegeven allebei na de bruiloft weer te willen beginnen met poging twee. 9 December zou ze opnieuw contact met ons opnemen om te vragen of wij nog steeds achter die beslissing te staan en direct een planning te maken. De planning was zo gemaakt. 30 Januari beginnen we met de eerste hormoonprikjes, de Decapeptyl. 31 Januari stond de afspraak met de anesthesist gepland. Ook werd dat eicelpunctie al ingeland, 26 februari. Dit is altijd een streven. Als de eitjes niet hard genoeg groeien of er iets anders niet volgende plan verloopt kan dit verplaatst worden. Uit de afspraak met de anesthesist kwam dat we tijdens de punctie voor dezelfde pijnstiller gaan. Ook heb ik aangegeven graag dezelfde anesthesist te zien bij de punctie, omdat ze mij zo op mijn gemak stelde. Deze arts zou het noteren.
Inmiddels is mijn zus bevallen van mijn allerliefste en knapste neefje. Hoe verliefd en trots kan een zus en tante zijn? Ook de andere vrienden zijn inmiddels bevallen van hun wondertjes. Momenteel ga ik van baby naar babybezoek ❤️
Eind januari begon ik met de eerste prikjes. De hormoonprikken die ik kreeg zijn Decapeptyl, Gonal-f en Gonasi. De Decapeptyl zorgt dat je cyclus wordt stilgelegd. De Gonal-F zorgt voor meer en het groeien van de eitjes en de Gonasi spuit je ongeveer 50 uur voor de punctie zodat de eiblaasjes los van de baarmoederwand komen. We begonnen met Decapeptyl rond 8.30 uur 's ochtends. 2 Februari nam ik mijn laatste anticonceptiepil, dit wordt aangegeven op een schema van het prikken. Een menstruatie volgde. Op 11 februari had ik de eeste echo bij de afdeling voortplantingsgeneeskunde. De echo is om te kijken of alles er goed uitziet en je bijvoorbeeld geen cystes hebt. Geen cystes bij mij te zien en het baarmoederslijmvlies was de goede dikte. Dat is het eerste positieve nieuws. Dit betekent ook dat ik Gonal-F erbij mocht prikken. Op dinsdag 18 februari heb ik de tweede echo. Twee eitjes waren al groot, maar de rest was nog klein en moeten nog groeien. Wij en de feriliteitsarts maakte ons geen zorgen want we weten dat dit gewoon normaal is. Zaterdag 24 februari hadden we de zoveelste echo. Vijftien eitjes!! Dat betekent dat de punctie op 26 februari doorgaat. Ik moet zeggen dat ik de periode van hormonen een stuk meer last van buikpijn had dan de vorige poging. Misschien omdat het er wel erg veel waren en het snel goeide. Het gevoel is moeilijk uit te leggen. Je onderbuik geeft een strak gevoel en alsof je baarmoeder heel zwaar is. Op maandagavond 24 februari prik ik de Gonasi.
Woensdag 26 februari, de dag van de punctie. Wij werden om 6.45 uur verwacht. Na een korte tijd in de wachtkamer werd ik opgehaald en naar een dagopname kamer gebracht waar ik mij kon klaarmaken voor de OK. Een mooi blauw pakje aan, sieraden af en het innemen van twee paracetamol. Mijn knuffel, tablet, telefoon en puzzelboekje mochten mee naar de OK, zodat ik op de uitslaapkamer iets te doen had. Voor de vorige punctie was ik nergens bekend en werd ik op een laat moment gehaast voorbereid op de puncite en mijn weg naar de OK, waardoor ik dit als een stuk aangenamer ervaarde. Gerald (mijn inmiddels MAN!) en ik namen afscheid en ik zou hem na de uitslaapkamer weer zien. Hij kon in de tussentijd zijn bijdrage leveren. Ik werd met mijn bed naar een voorbereidingsruimte gebracht. Hier lig je voor je de OK binnen rijdt. Hier kwamen twee anesthesisten mij begroeten en kort doornemen wat het plan was. De anesthesist van de vorige punctie was niet aanwezig. Nu moet ik zeggen dat het personeel van het UMCG waar ik mee te maken kreeg, superlieverds zijn. Tussen 7.45 en 8.00 uur werd ik naar de OK gereden. Hier waren weer aardig wat mensen aanwezig. Twee artsen hielden zich bezig met mijn pijnstiller en in de gaten houden hoe ik mij voelde. Een ander bracht een infuus in en weer een ander plakte plakkers op mijn borst en zij zodat ze mij goed in de gaten konden houden. Mijn benen werden begeleid in de beugels en tussen mijn benen door begroette de gynaecoloog mij, voor haar vast heel normaal, voor mij ietwat ongemakkelijk. De eicelpunctie begon met het schoonmaken van het behandelgebied. Vrijwel direct begon de anesthesist met de pijnstiller. Tijden de punctie lag één eierstok niet helemaal goed, waardoor iemand enorm hard op mijn buik moest drukken en bewegen. De tranen sprongen in mijn ogen. Dat was zéker geen pretje. verder voel je het aanprikken van de follikels in je eierstokken en dat kan pijnlijk zijn. Ik heb er denk ik twee gevoeld. De pijnstiller is echt heerlijk. Je wordt enorm slaperig, relaxt en high. Zodra de punctie is afgelopen is het 8.30 en is de pijnstiller ook direct uit je lichaam. Ik werd naar de uitslaapkamer gereden en had wat buikpijn. De verpleegkundige in de uitslaapkamer bracht mij een kruik en wat ranja. Ik keek even stukjes van een serie en dommelde af en toe even weg. De verwachting was dat ik er twee uurtjes zou liggen. Tijdens mijn tijd op de uitslaapkamer werd mij door de gynaecoloog verteld dat er VEERTIEN(!) eitjes verzameld zijn en ik moest oppassen voor overstimulatie. Overstimulatie houdt in dat als gevolg van de hormoonstimulatie onverwacht veel te veel eiblaasjes zijn gegroeid. In ongeveer 2 procent van de IVF/ICSI-behandelingen treedt dit op. De volgende symptomen moest ik in de gaten houden:
De buik wordt dikker door vochtophoping. In korte tijd komt u een aantal kilo's aan en u heeft last van buikpijn.
Door vocht achter uw longen kunt u benauwd en kortademig worden.
Door lekken van vocht uit de bloedvaten dikt uw bloed in.
Lever- en nierfunctiestoornissen of uitdroging, dus genoeg drinken.
Om 11.00 uur werd ik weer naar de dagopname kamer gebracht. Hier wachtte Gerald mij op met een heerlijk broodje en wat fruit en mocht ik hem verrassen met de uitslag van veertien verzamelde eitjes. Nu zegt dit aantal natuurlijk niets, aangezien deze eitjes nog bevrucht moeten worden en daarna biopten van de embryo's naar Maastricht gestuurd worden. Maar Gerald en ik voelde ons wel goed en dachten dat er wel een betere uitslag zou volgen dan de vorige keer. De gynaecoloog zou navragen bij het lab wanneer ik te horen krijg hoeveel eitjes tot embryo gegroeid zijn en dus hoeveel er naar Maastricht worden gestuurd. Uiteindelijk hoorde ik dat dit 4 maart telefonisch doorgegegeven zou worden.
Gelukkig was ik deze keer wel voorbereid op een telefoontje van het ziekenhuis. Ondanks de voorbereiding was de teleurstelling niet minder, toen ik hoorde dat er maar drie naar Maastricht werden gestuurd. Hetzelfde als de vorige keer. Weet je nog? De vorige keer, dat er maar één gezonde embryo was voor een terugplaatsing. Ik weet echt wel dat er drie gezond kunnen zijn, maar ook één of twee of nul. We hebben deze keer zo'n hoop dat er meer dan één is, dan hebben we nog wat achter de hand. Nu mogen we twee maanden wachten, waarvan nu nog maar iets minder dan twee weken over zijn. Deze keer ben ik er een stuk meer mee bezig. Misschien omdat ik weet wat er van af kan hangen. Hoeveel het mij de vorige keer heeft gedaan toen er één embryo teruggeplaatst kon worden en dat misging. Ik vind het moeilijk om te zeggen dat mijn gevoel niet veel goeds voorspelt maar misschien is dat zelfbescherming. De hoop en het vertrouwen ben ik gelukkig nog niet verloren.
25 April staat de telefonische afspraak. Als de uitslag eerder binnen is, kan deze afspraak vervroegd worden. De uitslag hiervan zal invloed hebben over hoe snel ik bij jullie terug zal komen.
Reacties
Een reactie posten