Resultaat 2e poging

Het is alweer bijna drie maandjes geleden dat ik hier een bericht heb geplaatst.

De twee wachtmaanden heb ik veel last gehad van spanning. Een stuk meer dan de eerste poging. Misschien omdat je geen derde poging wil dus hoopt dat er één of meer emrbyo's bruikbaar zijn. Ik had 18 april een afspraak met een vriendin, we zouden een workshop keramiek volgen. Een uur voordat ik de deur uit moest kreeg ik een bericht in de Mijn UMCG app. De telefonische afspraak voor de uitslag is verplaatst van 25 april naar 18 april 13.30 uur. Een enorme opluchting maar ook balen dat ik hiervoor een afspraak moest afzeggen. Gelukkig begreep mijn vriendin het en belde ik Gerald op zijn werk om te vragen of hij rond 13.30 uur thuis kon zijn. Om 12.24 uur werd ik gebeld door een privé-nummer. Ik nam op.. Feriliteitsarts. Het eerste wat ik vroeg was: 'Je zou toch om 13.30 uur bellen?' Ze gaf aan dat ze nu tijd had en of het gelegen kwam. Ik zei dat ik graag wilde wachten tot Gerald thuis was, maar van binnen schreeuwde ik zeg alsjeblieft dat ik mij geen zorgen hoef te maken. Een uitslag waar je bijna 2 maanden op wacht kan je eerder krijgen, maar ik kon niet alleen zijn als de uitslag niet goed zou zijn. Dus ik heb natuurlijk gewacht tot Geer thuis was. Je zit samen te wachten bij de telefoon en de spanning stijgt echt enórm. Toen ging de telefoon om 13.30 uur. Ze zei vrijwel direct: 'Ik heb goed nieuws, er zijn twee emrbyo's goed'. Geer en ik waren zó blij en opgelucht. Als ééntje niet lukt, kunnen we gewoon direct door. Natuurlijk blijven we positief, maar we kunnen er wel over nadenken en dit gaf ons beide een goed gevoel.

De arts vroeg of ik direct wilde beginnen met hormonen of de ovulatietesten wilde proberen. Ik weet niet of jullie het je nog goed kunnen herinneren, maar de vorige keer heb ik 10 dagen voor niets ovulatietesten gedaan, want deze bleven negatief waarna ik moest beginnen met hormonen. In overleg besloten we direct te beginnen met hormonen. Ik had nog een stapel pillen en capsules liggen dus ophalen was niet direct nodig. Ik mocht stoppen met de pil. De dag dat ik begon met menstrueren moest ik het ziekenhuis bellen voor het plannen van een eerste echo. Bij die echo kijken ze of de terugplaatsing gepland kan worden. 22 April begon mijn menstruatie en belde ik zoals afgesproken het ziekenhuis. We plannen een echo voor 2 mei. Ook moest ik 22 april beginnen met de eerste hormoon pil. 's Ochtends en 's avonds één tablet, twee per dag dus. 2 Mei stond de echo op de planning. Het baarmoederslijmvlies zag er weer helemaal goed uit dus plande we een datum voor de terugplaatsing, deze datum kwam uit op 8 mei. 2 Mei moest ik ook beginnen mat de vaginale capsules, drie per dag.

Het is 14.30 uur op 8 mei. Ik neem twee grote glazen water(omdat je blaas vol moet zijn voor de terugplaatsing) en Gerald en ik stappen in de auto, op weg naar het ziekenhuis. Om 15.30 uur is de afspraak en ik moet net als vorige terugplaatsing heeel nodig plassen. Gelukkig duurt het niet lang voor we naar binnen mogen. Ik ga liggen en we moeten onze namen checken zodat de goede emrbyo wordt teruggeplaatst. Voor de terugplaatsing mogen we de emrbyo bewonderen onder een microscoop op een groot scherm. Een verpleegkundige zorgt voor de echo op mijn buik, de laborant zorgt voor de embryo en de gynaecoloog zorgt dat het buisje met de emrbyo ingebracht kan worden en plaatst het in mijn baarmoeder. Tijdens de behandeling kan ik ook de terugplaatsing bekijken op het scherm. Hierna mag ik direct plassen. De afspraak is dat ik op 20 mei mag testen. Helaas is het nooit zover gekomen.

Op 15 mei kreeg ik 's avond menstruatiepijn en lichte bloeding. Nu kan een lichte bloeding nog oud bloed van de innesteling zijn, toch was ik erg verdrietig die avond. Helaas ben ik de volgende ochtend wakker geworden met helder rood bloedverlies. Ik belde het ziekenhuis en zei vertelde mij dat ik door moest gaan met de medicatie tot de testdatum. Een bloeding hoeft nog niks te betekenen. Alleen een zwangerschapstest kan duidelijkheid geven. Natuurlijk verloren Gerald en ik het vertrouwen wel. Dat weeken hebben we besloten om zondag te testen, gewoon omdat ik dacht misschien eerder duidelijkheid te hebben. Negatief. Omdat we het al aan zagen komen, voelde dit niet als een klap. Dit betekent niet dat het niet pijnlijk was. Ook dinsdag was de test nog steeds negatief. We richtte ons op de volgende emrbyo, die al voor ons klaar lag. Dinsdag belde ik het ziekenhuis dat de test definitief negatief was en we bespraken dat ik mijn mentruatie moest afwachten en weer op de 1e dag moest begonnen met nieuwe hormonen. Vrijdag 23 mei begon mijn menstruatie al. 

In het kort: Alles begon weer vanaf de hormonen, zoals hierboven te lezen. 4 Juni de eerste echo, alles was goed. De terugplaatsing werd op 11 juni gepland. Op 23 juni mochten we testen. 19 Juni werd ik niet lekker, hoofdpijn en vermoeid. Waarschijnlijk is dit de spanning geweest. Gerald vroeg zich af of ik mij beter zou voelen als ik de volgende dag (20 juni) zou testen dus dat hebben we gedaan. De test was weer negatief. 22 en 23 juni was de test nog steeds en definitief negatief. Hier ben ik aardig kapot van. Gelukkig heb ik contact met een maatschappelijk werker in het UMCG waarbij ik mij goed voel en mijn verdriet toelaat. Op de één of andere manier weet zij precies het goede te zeggen en hoef ik niet alles te vertellen voor zij het begrijpt. Gerald en ik hebben besloten een pauze in te lassen en hebben dit ook doorgegeven in het ziekenhuis. Tot wanneer weten wij niet. Eerst even een paar weken of maanden zonder troep in mijn lichaam, zonder wekkers voor medicijnen en er even niet constant mee bezig zijn. Er is nu binnen één maand twee keer een negatieve test geweest. Ik kan je vertellen dat het erg zwaar voelt, vooral omdat we nu de laatste (vergoede) poging ingaan. Ik verwacht dat we nog maar minimaal nul en maximaal drie kansjes hebben. Gelukkig is er maar één nodig. Op dit moment kan ik op dit gebied niet meer positief zijn.

Ik hoop dat ik snel beter bericht heb.