We hebben nu een aantal maanden een pauze ingelast en het voelt heel fijn om niet van afspraak naar afspraak te gaan en tijdelijk geen wachtmomenten en daarbij behorende spanning en onzekerheid te hebben. We kijken samen naar een moment wanneer we weer kunnen beginnen.
Ik kwam laatst op een fertiliteitswebsite de volgende do's en don'ts tegen. Ik denk dat dit de omgeving van iemand die in een fertiliteitstraject zit erg kan helpen, om te begrijpen hoe bepaalde opmerkingen en gebaren ontvangen kunnen worden. Ik sta volledig achter de volgende punten en voel het precies zo:
● ‘Het komt wel goed, ik weet het zeker.’ Heel lief dat je dat denkt. Maar je weet het niet zeker. Je kan het niet zeker weten. En ik heb er eigenlijk niks aan om dit te horen. Plus je ontkent erdoor een heel belangrijk deel, namelijk: dat het misschien nooit zal lukken.
● ‘Heh wat onwijs klote. Ah schat, wat onwijs balen dit.’ Ja! Klopt. Helemaal eens. Super fijn, even samen schelden. Iemand die het niet probeert te fixen, maar je wel hoort.
● ‘Komt het niet door…? Hebben jullie … al uitgezocht? Heb je al … gedaan?’ Allemaal oplossingen verzinnen of redenen waarom het niet lukt. Tuurlijk doe je dat in het begin even. Maar na 2,5 jaar kan ik je verzekeren dat we al heel erg veel hebben gedaan. En al heel erg veel hebben uitgezocht. En dat dat al heel erg veel geld kostte, en energie. En dat je niet alle tips navolging kan geven. En dat je daar ook helemaal geen zin in hebt.
● ‘Oh, was de IVF-week een klote week voor je?’ JA. Dat was een klote week. Dat had je kunnen weten, want ik vertel je net dat het super super spannend was of we überhaupt eitjes gingen hebben om de punctie door te laten gaan. Dat is niet regenbogen en fun times. Dat is elke dag overleven tot je weer een echo hebt en hoopt op beter nieuws.
● ‘Kan ik iets voor je doen?’ – is een lieve vraag. Dat is super lief, want het is echt een vraag. Dat ten opzichte van:
● ‘Laat het me weten als ik wat voor je kan doen’ – ja… Dat heb ik wel vaker gelezen in stukken die gingen over rouw. En dat is dit traject ook op een bepaalde manier. Elke keer een teleurstelling. Rouw van wat (nog) niet is. En van de persoon die je was, die je nu (hopelijk maar voor even) niet meer bent. Deze vind ik lastig. Want het is sowieso heel lief! Én juist iets concreets aanbieden is ook heel fijn. Kom eten langsbrengen. Stuur een klein cadeautje via de post. Bestel lekker eten voor ons en app: je hoeft vanavond niet te koken. Schuif aan bij het eten en zeg: ‘Je hoeft niets te vertellen. Je hoeft niet gezellig te zijn. Kom maar afleiding halen in dit warme bad’. Kom een keer stofzuigen. Dit hoeft natuurlijk niet altijd. Kom met een bak Ben & Jerry’s op de bank zitten een slechte film kijken. Loop een rondje door het park met me en vraag: hoe gaat het? En laat me dan of er wel iets over vertellen, of niet. Stuur een kaartje. Een bloemetje. Maar bijvoorbeeld als je weet dat iemand een IVF-poging doet; bied iets concreets aan.
● Elke paar dagen vragen: ‘hoe gaat het?’ is op zich lief. Maar soms denk ik: wat wil je nou horen? Er is niets veranderd. Het is nog steeds hetzelfde. Het is nog steeds kut klote shit. Nu ik dit opschrijf denk ik dat dat vooral de mensen zijn die (denk ik) hopen dat ik met een positiever antwoord kom: ‘ooh ja ik ben alweer optimistischer!’ Nee. Het is klote. Ik ben verdrietig. En boos. En teleurgesteld. Een hartje sturen helpt mij persoonlijk dan meer. Dan weet ik dat iemand aan me denkt. Maar hoef ik niet actief te reageren.
● Bied een luisterend oor. Zonder oordeel. Zonder extra oplossingen. Alleen maar aanhoren en zeggen: fuck man. This sucks. Ik vind dat je het knap doet.
● Noem nooit het woord ‘loslaten’. In geen enkele zin is dit een fijn woord als het gaat over iets waar juist alle kracht en uithoudingsvermogen in zit. Kan best dat de beste ‘oplossing’ is om ‘los te laten’. Maar dat weet de vrouw in kwestie ook. En dat zal ze doen op haar eigen moment.
● ‘Heh wat onwijs klote. Ah schat, wat onwijs balen dit.’ Ja! Klopt. Helemaal eens. Super fijn, even samen schelden. Iemand die het niet probeert te fixen, maar je wel hoort.
● ‘Komt het niet door…? Hebben jullie … al uitgezocht? Heb je al … gedaan?’ Allemaal oplossingen verzinnen of redenen waarom het niet lukt. Tuurlijk doe je dat in het begin even. Maar na 2,5 jaar kan ik je verzekeren dat we al heel erg veel hebben gedaan. En al heel erg veel hebben uitgezocht. En dat dat al heel erg veel geld kostte, en energie. En dat je niet alle tips navolging kan geven. En dat je daar ook helemaal geen zin in hebt.
● ‘Oh, was de IVF-week een klote week voor je?’ JA. Dat was een klote week. Dat had je kunnen weten, want ik vertel je net dat het super super spannend was of we überhaupt eitjes gingen hebben om de punctie door te laten gaan. Dat is niet regenbogen en fun times. Dat is elke dag overleven tot je weer een echo hebt en hoopt op beter nieuws.
● ‘Kan ik iets voor je doen?’ – is een lieve vraag. Dat is super lief, want het is echt een vraag. Dat ten opzichte van:
● ‘Laat het me weten als ik wat voor je kan doen’ – ja… Dat heb ik wel vaker gelezen in stukken die gingen over rouw. En dat is dit traject ook op een bepaalde manier. Elke keer een teleurstelling. Rouw van wat (nog) niet is. En van de persoon die je was, die je nu (hopelijk maar voor even) niet meer bent. Deze vind ik lastig. Want het is sowieso heel lief! Én juist iets concreets aanbieden is ook heel fijn. Kom eten langsbrengen. Stuur een klein cadeautje via de post. Bestel lekker eten voor ons en app: je hoeft vanavond niet te koken. Schuif aan bij het eten en zeg: ‘Je hoeft niets te vertellen. Je hoeft niet gezellig te zijn. Kom maar afleiding halen in dit warme bad’. Kom een keer stofzuigen. Dit hoeft natuurlijk niet altijd. Kom met een bak Ben & Jerry’s op de bank zitten een slechte film kijken. Loop een rondje door het park met me en vraag: hoe gaat het? En laat me dan of er wel iets over vertellen, of niet. Stuur een kaartje. Een bloemetje. Maar bijvoorbeeld als je weet dat iemand een IVF-poging doet; bied iets concreets aan.
● Elke paar dagen vragen: ‘hoe gaat het?’ is op zich lief. Maar soms denk ik: wat wil je nou horen? Er is niets veranderd. Het is nog steeds hetzelfde. Het is nog steeds kut klote shit. Nu ik dit opschrijf denk ik dat dat vooral de mensen zijn die (denk ik) hopen dat ik met een positiever antwoord kom: ‘ooh ja ik ben alweer optimistischer!’ Nee. Het is klote. Ik ben verdrietig. En boos. En teleurgesteld. Een hartje sturen helpt mij persoonlijk dan meer. Dan weet ik dat iemand aan me denkt. Maar hoef ik niet actief te reageren.
● Bied een luisterend oor. Zonder oordeel. Zonder extra oplossingen. Alleen maar aanhoren en zeggen: fuck man. This sucks. Ik vind dat je het knap doet.
● Noem nooit het woord ‘loslaten’. In geen enkele zin is dit een fijn woord als het gaat over iets waar juist alle kracht en uithoudingsvermogen in zit. Kan best dat de beste ‘oplossing’ is om ‘los te laten’. Maar dat weet de vrouw in kwestie ook. En dat zal ze doen op haar eigen moment.
Als ik één iemand heb kunnen helpen om inzicht te krijgen in wat bepaalde dingen kunnen doen met iemand met een grote kinderwens, ben ik al heel blij.
Ik hoop snel een nieuwe update te kunnen geven.
Reacties
Een reactie posten