De hormoonbehandeling en de eicelpunctie

Door de hormoonbehandeling, eicelpunctie en mijn zomervakantie, duurde de update iets langer dan ik van tevoren van plan was.

De afspraak van 7 mei volgde. Zoals ik eerder beschreef maakte ik mij best wel zorgen omdat ik niets merkte van de hormonen die ik elke dag in mijn buik spoot. Ik werd naar binnen geroepen en mocht direct in de stoel liggen. Hier ging zij met de echo naar binnen. Tijdens de ech3o kon ik meekijken op het scherm. Al vrij snel was de rechter eierstok gevonden en dit zag er goed uit. Hoe makkelijk dit ging, zo moeilijk ging het vinden van mijn linker eierstok. Geen zorgen, ik heb er gewoon twee 😉 Waarschijnlijk lagen mijn darmen of ander organen ervoor. Na veel geprik, gezoek en pijn door de echo, vond de arts de tweede. In totaal zag zij ongeveer 10 eitjes, verdeeld over twee eierstokken. Omdat de eiblaasjes nog klein zijn was het nog niet helemaal zeker. Dit was natuurlijk een enorme opluchting. Er gebeurt dus toch wat! Na deze afspraak kreeg ik een tweede injectie mee. Mijn eerste inectie was Decapeptyl en de tweede was Follitropine alfa. De tweede injectie is in de vorm van een prikpen en te vergelijken met een insulinepen. Hierover kreeg ik weer een prikinstructie en de tweede prik moest ik net als de eerste in mijn buik zetten op hetzelfde tijdstip. Dezelfde dag vloeide ik tot 's avonds hevig. Hiervoor belde ik het ziekenhuis en dit bleek een gesprongen adertje te zijn omdat ze goed en hardhandig moest zoeken om de tweede eierstok te vinden. Na de afspraak mocht ik aan de balie een nieuwe datum plannen voor een tweede check. Dit werd 14 mei.

Omdat de eerste check zo lastig en pijnlijk was, was ik best gespannen. De check op 14 mei ging verrassend goed en vlot. De fertiliteitsarts had vrij snel goed nieuws. Ook zij zag 10 eitjes en ze groeide volgens planning. Wel wilde ze het nog één keer checken voor de punctie op het programma stond (21 mei). Deze werd gepland voor 18 mei. Vanaf deze dag tot de punctie kreeg ik een gek gevoel in mijn onderbuik, dit komt waarschijnlijk omdat mijn eierstokken groter waren door de inhoud. Echt buikpijn kan ik het niet noemen.

18 Mei vond de laatste check plaats. Alles zag er nog steeds goed uit. Het was nog niet helemaal de juiste afmeting maar omdat ik nog vier dagen te gaan had, zou dit wel goed komen. Ook kreeg ik een derde(!) injectie mee, ook dit is een pen. Zaterdag 18 mei nam ik de twee laatste spuitjes. Deze dag werd ik ook gebeld door het ziekenhuis om aan te geven waar wij ons moesten melden. 

De derde injectie moest ik alleen op 19 mei rond 21.00 uur prikken.

Vol spanning gingen Gerald en ik 21 mei rond 7.00 uur op weg naar het UMCG. De afspraak stond gepland voor 8.45 uur. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis liepen wij direct naar de balie die mij telefonisch was doorgegeven, de afdeling dagbehandeling. Na het melden aan de balie gaf ze aan dat ze mijn naam niet kon terugvinden en dat deze afdeling eigenlijk geen eicelpuncties doet. Wij liepen door naar de balie op de afdeling voortplantingsgeneeskunde waar wij ook kwamen voor de checks. Ook hier stond ik niet op de lijst maar wisten ze wel te vertellen dat de mensen in de OK klaar waren en mij verwachtte. Gelukkig waren wij vroeg van huis gegaan. Een verpleegkundige zou net haar dienst beginnen toen ze over mij hoorde. Zij is met ons van afdeling naar afdeling gelopen en er is door verschillende mensen achteraan gebeld. Geen fijne ervaring als je op bent van de zenuwen. Uiteindelijk mochten wij plaats nemen in de wachtkamer van de dagbehandeling. Hier werd ik al snel gehaald om mij klaar te maken voor de behandeling. Hier werd mij door onbekende verpleegkundigen voor mij gehaast een jasje en haarnetje aangegeven, mijn sieraden gingen af en mijn tas gaf ik aan Gerald. Geen prettige manier, aangezien wij op tijd waren en zij hun zaken niet op orde hadden.

Nu gaat het beginnen. Gerald een kus gegeven en ik werd in het ziekenhuisbed naar de OK gereden. Het moment dat wij de OK inreden werd ik welkom geheten door, ik denk, minimaal 10 mensen. Dat heb je met een academisch ziekenhuis. Daar heeft iedere arts een student/coassistent meelopen. Ik probeerde mijn spanning te onderdrukken tot ik de anesthesist zag. Een bekend gezicht! Dat is de anesthesist waarmee ik een screening heb gehad en zij gaf mij zo'n ontzettend fijn gevoel. Meteen viel er een last van m'n schouders af. Zij zou deze ochtend zorgen dat ik zo ontspannen mogelijk ben en zou mij pijnstiller toe dienen als ik dat nodig had. Ik werd verplaatst naar de operatietafel. Twee artsen voerden de behandeling uit en de anesthesist met haar coassistent zaten naast mijn hoofd. Eerst gingen ze de onderkant schoonmaken waarna we met een naald de eiblaasjes in de eierstokken leegzogen. Het aanprikken van de eierstok voelde ik beide keren en is geen fijn gevoel. Hierbij zei ik 'auw' en hierdoor zorgde de anesthesist ervoor dat ik wat meer pijnstiller kreeg. Tijdens de behandeling heb ik het met de aneshesist over de aankomende bruiloft gehad en omschreven hoe mijn jurk eruit ziet. Het was echt een fijne ontspannende sfeer, op de twee keer 'auw' na. Nu moet ik zeggen dat die pijnstiller ook heerlijk ontspannen werkt. Een heerlijk gevoel. Ik had er nog lang kunnen liggen maar na 15 minuten was het klaar. De pijnstiller is dan direct gestopt en ook direct uit je lichaam. Jammer 😉

Ik werd rond 9.20 uur naar de uitslaapkamer gereden door de anesthesist. Omdat mij eerder verteld is, ging ik er vanuit hier ongeveer vijf uur door te brengen. Zij droeg mij over aan de verpleging van de uitslaapkamer. Het was hier heel rustig en aan de andere kant van de kamer lag nog een vrouw. De verpleegkundige hield mij in de gaten. De artsen die de punctie hadden uitgevoerd zeiden dat het super goed is gegaan, ook het zaad inleveren van Gerald is goed gegaan en dat er 12 eitjes(!) verzameld waren. Meer dan gedacht dus. Super blij was ik! Ook gaven ze door dat ik waarschijnlijk al rond 11.00 / 11.30 uur naar de dagbehandeling gebracht zou worden. Dit werd 11.45 uur. Ik werd naar een kamer op de afdeling gebracht en daar stond Gerald te wachten met een 'Get well soon' ballon, een zak snoep en een heerlijk saucijzenbroodje. Mijn trek was natuurlijk enorm! 

Toen ik net met mijn broodje bezig was, kwamen de twee behandeld artsen weer kijken en vroegen hoe het met mij ging. Ik voelde mij eigenlijk heel goed, alleen een beetje duf. Zij gaven door dat er iemand zou komen om mijn infuus te verwijderen en ik dan lekker naar huis mocht. Dat infuus verwijderen was het pijnlijkste van de dag. De coassistent van de anesthesist heeft dat infuus erg enthousiast vast geplakt, dus de naald bewoog bij het verwijderen. Daar is wel wat gevloekt. Gerald haalde in de tussentijd een rolstoel en zo kon ik rustig zittend naar de auto gebracht worden. De rest van de dag heb ik geslapen en op de bank gelegen.

Nu is het wachten op de uitslag vanuit Maastricht. Dacht ik.. Die zou plaatsvinden op 15 juli.

Geheel tegen mijn verwachting in kreeg ik 27 mei een telefoontje. Ik was op mijn werk en had geen telefonische afspraak staan. Het UMCG belde mij met de mededeling dat er van de 12 eitjes maar drie goed gegroeid waren tot embryo om op te sturen naar Maastricht. De eitjes blijken zes dagen te krijgen om te groeien tot embryo. Hier was ik niet op voorbereid.. Van mij hadden ze nog wat dagen te tijd mogen krijgen want ik schrok hier enorm van. Gelukkig was mijn beste vriendin (tevens collega) bij mij om mij bij te staan zodat we het er ook even over konden hebben. Hierna heb ik direct Gerald, mijn vader, moeder en zus gebeld. Allemaal hebben ze lief en geruststellend gereageerd. Ik ben de hele dag verdrietig geweest en heb mij vooral zorgen gemaakt over wat ik 15 juli zou horen. Ik wist niet dat ik nu al een teleurstelling zou moeten verwerken en dacht dat ik nog tijd had om mij voor te breiden op het telefoontje van 15 juli. Er is ook nog niks aan de hand. In Maastricht worden de embryo's gecheckt op MD en er kunnen natuurlijk drie gezond zijn, maar ook drie ziek. En dat laatste kan ik moeilijk loslaten.

We moeten nog twee weken wachten tot 15 juli. Het zou ook eerder kunnen, maar dan wordt de telefonische afspraak naar voren geplaatst. Wat fijn is, is dat wij ons tijdig kunnen voorbereiden op beide uitslagen. Nu hopen we natuurlijk enorm op een goede uitslag. Al is het maar één gezond eitje. Dan kan ik mijn best doen om die na de terugplaatsing gezond, volledig en 9 maanden in mijn buik te bewaren.