De eerste terugplaatsing

Wat een cliffhanger hè?

Om even wat extra informatie te geven, ben ik intussen vier keer verrast met zwangerschapsaankondingen. Een goede vriendin was de eerste, daarna volgde mijn zus, daarna een andere goede vriendin en tot slot mijn beste vriendin. Méga blij en misschien een klein beetje confronterend dat het bij mij zo lang duurt.

Op de afspraak van 9 september bij de echo kreeg ik al het goede nieuws dat alles er goed uitzag en dus een week later de eerste terugplaatsing op de planning stond. Super blij en totaal onverwachts liep ik langs de balie om een afspraak te maken. Dinsdag 17 september waren Gerald en ik allebei vrij, dus dat zou 'm worden. 

Op 17 september lopen we voor de zoveelste keer de wachtkamer in, na het aanmelden dat we aanwezig zijn. Niet helemaal comfortabel omdat ik een volle blaas moest hebben voor de terugplaatsing. Dat betekende dat ik één uur voor de behandeling naar de wc mocht gaan en daarna twee volle glazen water drinken. Wát duurde dat uur lang. We waren goed optijd, dus lang zouden we niet moeten wachten. De kriebels kwamen nu wel een beetje. Niet perse voor de behandeling maar er gingen verschillende gedachten door mijn hoofd 'Wat nou als het lukt? Gewoon in één keer?', 'Het zou wel heel bijzonder zijn'. Ook blijven Gerald en ik realistisch en weten we dat het een wondertje zou zijn als het in één keer lukt en het zou heel goed kunnen dat we nog een tweede of zelfs derde poging moeten ondergaan. Ik werd geroepen en we mochten naar binnen. 

We kwamen binnen en ik ging direct, na het uitdoen van mijn broek in de stoel liggen. Er was één fertiliteitsarts, één verpleegkundige en één laborant. De laborant ging naar een aparte ruimte in de behandelkamer om de embryo klaar te maken. Het ontdooien is goed gegaan. Eerst kregen we alleen de emrbyo op het scherm te zien die onder een microscoop lag. Het is zo ontzettend klein, maar zo op het scherm zag ik toch echt onze emrbyo! Op dat moment werd ik er een klein beetje emotioneel van. Zou dit dan onze baby worden? We hopen het ontzettend! Na daar wat foto's van gemaakt te hebben, hebben zij de embryo ingebracht in mijn baarmoeder. De arts begon met het inbrengen van de eendenbek en de verpleegkundige starten de echo op mijn buik. Zo konden wij en zij op een scherm zien hoe de emrbyo werd ingebracht. Ik moet zeggen dat de eendenbek geen pretje is, maar ik heb alles over voor een kans op een zwangerschap. De embryo is geplaatst en ik mocht mij gelukkig direct aankleden en niet geheel onbelangrijk plassen! Er werd direct besproken dat ik door moest gaan tot de 13e week met de hormonen en dat ik op 29 september voor het eerst zou mogen testen.

Met een goede en positief gevoel liepen wij het ziekenhuis uit. Via een gevonden website bekeek ik de ontwikkeling van de embryo. Daar werd per dag omschreven wat er in mijn buik gebeurde:

DAG nummer: Embryo ontwikkeling:

Als de eicel goed bevrucht is, zijn er twee voorkernen (pronucleï) zichtbaar: één van de eicel en één van de zaadcel

Het embryo ontwikkelt zich en bestaat uit 4 cellen

Het embryo in ontwikkeling bestaat uit ongeveer 6 tot 8 cellen

Het embryo groeit en ontwikkelt zich tot een morula

De cellen van de morula gaan door met delen en er volgen twee stadia: compactie (dag 4) en cavitatie (dag 4/5), voordat ze zich ontwikkelen tot een blastocyste

De blastocyste begint uit zijn schil te komen

*De embryo is bij het inbrengen 6 dagen oud.*

De blastocyste gaat door met uit zijn schil te komen en begint vast te raken aan de baarmoeder

De blastocyste graaft zich dieper in het baarmoederslijmvlies in en begint zich in te nestelen

De innesteling gaat door

De innesteling is compleet, de cellen die uiteindelijk de placenta en de foetus gaan worden, beginnen zich te ontwikkelen

Het hormoon hCG begint in de bloedstroom te komen

De ontwikkeling van de foetus gaat door en het hCG level stijgt

De ontwikkeling van de foetus gaat door en het hCG level stijgt

De hoeveelheid hCG is nu hoog genoeg om een zwangerschap vast te stellen

Gerald heeft elke dag mijn buik geaaid. Zo probeerde we het in te stralen 😉.

Zoals te zien op bovenstaand lijstje, zou ik al vanaf ongeveer maandag 23 september kunnen testen omdat dan het hCG hormoon in mijn bloedstroom komt. Omdat het ziekenhuis heeft aangegeven dat het vanaf de 29e kan en ik geen valse uitslag wil hebben, heb ik met Gerald afgesproken zaterdagavond 28 september een zwangerschapstest te doen. Gerald heeft zondagochtend een hockeywedstrijd en ik wilde zo snel mogelijk testen en niet moeten wachten tot hij thuis zou zijn. 

Zaterdagmiddag had ik nog een babyshower van een vriendin, wat aardig gemengde gevoelend opleverde met de kennis dat je daarna zelf een test zou doen. Deze vriendin wist hier overigens van en het was een hele gezellige middag. Ik stapte in de auto en reed naar huis. Vanaf de terugplaatsing zijn Gerald en ik heel positief geweest en hebben ze constant een goed gevoel gehad. Tijdens de autorit naar huis speelde toch de zenuwen op. De kans is zo groot dat de test negatief is. Ik kwam thuis aan en plaste vrijwel direct in een beker. Wat heel gek is, is dat wanneer het moment eenmaal daar is je makelijk nog kan wachten omdat je bang bent voor een negatieve uitslag. We pakte de Clearblue test uit de verpakking, ik trok de blauwe dop eraf en stak de test in de beker met urine. Bij een Clearblue test heb je binnen één minuut een verticaal streepje(negatief of een plusje(positief). Ik zie al snel een minstreepje en zeg tegen Gerald: 'Negatief. Ik wist het'. En net wanneer ik dat heb uitgesproken zie ik een horizontaal streepje verschijnen. Een horizontaal streepje die alleen maar dikker en duidelijker wordt. Als het nog niet helemaal duidelijk is, de test is POSITIEF. Met andere woorden 'IK BEN ZWANGER'. Dit zeg ik een aantal keer tegen Geer en hij zegt 'Nee, nog niet'. We hebben een aantal keer de bijsluiter gelezen. Het is echt zo, het is ons gewoon gelukt! 

Vol ongeloof maakten we het eten. Ik heb denk ik in totaal drie happen op, meer lukte niet. Ik heb altijd gezegd, dat wanneer ik zwanger ben, ik direct naar mijn ouders en zus in Rotterdam wil. Ik was waarschijnlijk nog maar 3 weekjes, dus het kan nog misgaan. Maar omdat zoveel mensen op de hoogte zijn van het traject, zag ik geen reden om het voor onszelf te houden. Omdat het rond etenstijd was, zijn we de avond eerst naar Gerald z'n vader en moeder gereden. Hievoor hadden we even snel een speen gehaald bij de Albert Heijn omdat de andere winkels al dicht waren. Allemaal blij met het nieuws en het besef dat het heel bijzonder is. 

Zondagmiddag reden we naar mijn zus(die ook zwanger is, wat het heel bijzonder maakte). Totaal onverwachts stond ik op de stoep. Zij wisten dat ik een terugplaatsing had gehad, maar nog niet wanneer ik mocht testen. Ik kwam binnen en mijn zwager vroeg of ik iets wilde drinken. Ik zei 'Nee'. Ik wilde zo snel mogelijk de ingepakte test aan mijn zus geven. Ik vroeg of ze een idee had waar we voor langskwamen. Ze zei dat ze het niet wist, tot ik de test gaf. Nu zei ze dat ze wel een idee had. Ze pakte het uit en we vielen elkaar huilend in de armen. Dit was het mooiste wat kon gebeuren. Samen met je zus tegelijk zwanger zijn. Een droom die uitkomt! Ook mijn zwager was super blij. Het eerste wat hij zei was 'Maar hoe groot is die kans?' De kans om na een IVF traject(drie pogingen) ouder te worden is 50%. Maar dat de eerste poging direct raak is, is natuurlijk heel bijzonder! Hiernaar reed ik door naar mijn moeder en stiefvader Die hadden al verwacht dat ik voor de deur zou staan en mijn stiefvader begroette mij met z'n handen in de lucht. Mijn moeder wachtte af. Ik gaf de test en ze waren zo ontzettend blij en verrast. De dag erna reden wij door naar mijn vader en stiefmoeder. Zij waren verrast door het bezoek maar ik had het excuus dat we het weekend in Rotterdam waren en dat we even wilde langskomen voor een bakje koffie. Toen we zaten heb ik ook hem de test gegeven en ook zij waren allebei zo blij en verrast. Zo dankbaar om dit met onze families te mogen delen. Hierna heb ik ook wat vriendinnen ingelicht over de zwangerschap. Ook zij wisten dat ik bezig was met het IVF traject.

Die maandag belde ik ook direct het secretariaat van voortplantingsgeneeskunde om te vertellen dat de test positief was. Direct maakte we een afspraak voor een eerste echo. Ze kwam met twee opties: 17 of 22 oktober. 17 Oktober zou het kunnen dat het hartje nog niet te zien is en dan zou ik op een later moment terug moeten komen, dus plande we 22 oktober.

Ik kan je vertellen dat deze weken slopend zijn. Elke zwangere vrouw zou dit denk ik beamen. Mijn eerste dagen zwangerschap begonnen met wat bruine afscheiding. Na het bellen op 6 oktober met mijn zus begreep ik dat het 'normaal' is en oud bloed is wat vrij kan komen bij de innesteling. Toch heb ik de dag erna nog met het ziekenhuis belde en het bleek inderdaad geen reden te zijn tot zorgen. Wanneer het helder en meer bloedverlies is, kan ik opnieuw bellen. Dinsdag 15 oktober kwam hier helder bloedverlies bij en wat lichte menstuatie buikpijn. Je kan je voorstellen dat ik nogal van slag was en ontzettend bang was. Weer belde ik het ziekenhuis en weer zeiden dat er nog geen reden is tot zorgen, en mocht het een miskraam zijn konden ze hier niets aan doen. Afwachten maar.. Tot ik woensdagavond weer eens Googelde om bevestiging te zoeken. 'Lichte menstruatie pijn en bruine afscheiding die langer dan een week aanhoudt kan duiden op een miskraam'. Weer maakte ik mij ontzettend druk en nam voor om de volgende ochtend het ziekenhuis te bellen en te vragen om een echo. De baliemedewerkster gaf de volgende ochtend aan dat ze niets kunnen bij een miskraam, bloedverlief 'erbij hoort' en op de vraag of ik een echo kan krijgen omdat de 17e eerder ook een optie was bij het eerste telefoontje over de positieve test, antwoordde ze dat dit niet hun beleid is. Ze vroeg mij om tussen 13- 14.00 uur te bellen tijdens het spreekuur. Dan kon ik een collega spreken met medische kennis. Ik hing op en ging weer in bed liggen, tot ik 10 minuutjes later werd teruggebeld. Ze heeft even overlegd met de arts en ik mag toch langskomen. Op de vraag of dit was voor mijn gevoel was of door de verontrustende klachten, antwoordde ze dat dit was om mij gerust te stellen.

Op de heenweg naar het ziekenhuis toe voelde ik niet zo heel veel zorgen. De baliemedewerkster zei immers dat het was om mij gerust te stellen. Ook geer zei nog in de parkeergarage: 'Zo, gaan we even kijken of Fritsie zichzelf laat zien'. Frits was ons koosnaampje voor het vruchtje. Ik werd uit de wachtkamer opgeroepen en de fertiliteitsarts was nog niet op de hoogte en vroeg mij waarom we eerder zijn gekomen. Na wat uitleg vertelde ze dat sommige zwangere vrouwen de hele zwangerschap bloedverlies hebben en toen ik vroeg of de klachten inderdaad verdacht waren, antwoordde ze dat ze het niet wist en dat we maar snel moesten gaan kijken. Ik nam plaats in de stoel en vroeg of ze direct kon zeggen wat ze zag. Toen de echo nog maar net naar binnen was gebracht bracht ze het slechtste nieuws wat we konden krijgen: 'Het is niet goed'. Er is geen vruchtzak en geen emrbyo te zien. Ik zou binnen vier dagen een miskraam krijgen en het verliezen en mocht stoppen met de hormonen. 11 November belt de fertiliteitsarts om te vragen hoe het gaat en een planning te maken voor volgend jaar. Het is nu twee weken en twee dagen terug dat we dit nieuws kregen. Terwijl ik dit schrijf rollen de tranen over mijn wangen. Ook Geer is verdrietig. Alles waar ik over nadacht: kleertjes kopen, samen met mijn zus en vriendinnen kersverse moeders zijn, de echo laten zien aan mijn dierbaren, namen verzinnen, elke dag de App openen waarmee je kon zien hoe groot het al zou zijn. Het lijken zulke kleine dingen maar het waren dingen waar ik zó naar uitkeek.

De donderdag na dit nieuws heb ik vooral huilend op de bank doorgebracht en mijn ouders en zus op de hoogte gebracht. Mijn moeder kwam vrijdag voor steun en de afleiding was erg fijn. Wel wilde ik graag thuis blijven omdat ik de miskraam binnen vier dagen kon verwachten en ze geven aan dat dit heftiger kan zijn dan een menstruatie. Die ochtend begon het bloedverlies, maar dit was vergelijkbaar met een menstruatie. Dezelfde dag hebben we ook Geer z'n familie ingelicht en wat vrienden. Zaterdag zou mijn zus langskomen rond 11.00 uur. Dit stond al even gepland maar na dit nieuws wilde ze zeker langskomen. Om 10.00 uur werd ik wakker en appte mijn zus om te vragen waar ze was. Ze vertelde mij bij Zwolle te zijn. Dan is het nog een dik uur tot ze bij mij zou zijn. Om 10.15 uur stond mijn zus voor mijn neus, naast het bed. Ik was totaal verrast en snapte er niks van. Ze vroeg of ik mij wilde aankleden en naar beneden wilde komen. Ik kleedde mij snel aan en toen ik op de trap stond om naar beneden te gaan zag ik beneden een tas liggen die ik ken, van mijn beste vriendin. Ik keek de hoek om aan het einde van de trap. Daar zaten de drie liefste vriendinnen en mijn zus. Nou, huilbui nummer 100 natuurlijk. Na ze uitgebreid en half slaperig geknuffeld te hebben, zeiden ze dat ik nog even in de gang moest kijken. Daar stond mijn vader en vielen ook wij elkaar in de armen. Op de vraag waar dit voor was vertelde ze dat ik ook nog in december zou trouwen. Oh ja, dat is waar. Het was mijn vrijgezellenfeest! In eerste instantie zou je denken dat dit totaal niet het goede moment zou zijn en mij werd verteld dat ze allemaal enorm getijfeld hebben en overlegd hebben met verschillende mensen om het door te laten gaan. Achteraf kan ik zeggen dat dit precies is wat ik nodig had. Mijn vriendinnen, zus, schoonzus en afleiding. We hebben gehightead tussen de alpaca's, een workshop gevolgd en lekker uiteten geweest. Een heerlijk braaf vrijgezellenfeest. Vervolgens 's avonds thuis stortte ik in en verloor ik het vruchtzakje onder de douche. Ik zag een bebloed iets, wat leek op een zakje/vliesje. Ik pakte het op en van schrik liet ik het vallen en spoelde ik het weg. 

Inmiddels proberen we het verdriet toe te laten. Alleen dan kunnen we het een plekje geven en het verwerken. De foto van de embryo op het scherm bij de terugplaatsing heb ik ingelijst, zo heb ik nog iets tastbaars. Ik zie enorm op tegen een nieuwe poging, omdat deze eerste poging voelt alsof het voor niets is geweest. Eerst richten wij ons op de bruiloft en huwelijksreis. Zo kan mijn lichaam en hoofd ook weer wat rust krijgen. 2025 Zal weer ik het teken staan van hormonen, meer hormomen, punctie, ovulatietesten en hopelijk een terugplaatsing. De terugplaatsing is alleen als er een gezonde embryo uit Maastricht terugkomt. Laten we hopen en duimen dat het geluk nog een keer aan onze zijde is en dan langer mag duren. Met langer bedoel ik negen maanden.